“Sa Lilim ng Punong Aklat”

Sa bayan ng Balete Viejo, may lumang aklatan na matagal nang iniwasan ng mga tao. Sabi ng matatanda, bawat aklat doon ay may kakambal na alaala—at sinumang magbukas ng maling pahina ay maaaring mawala sa sarili. Isang dalagang manunulat, si Elara, ang dumayo sa Balete para hanapin ang inspirasyon sa kanyang nobela. Sa gitna ng alikabok at katahimikan, natagpuan niya ang isang lumang aklat na walang pamagat, at sa tuwing binubuklat niya ito, lumilitaw ang mga salita depende sa kanyang iniisip. Hanggang isang araw, lumitaw sa aklat ang kwento ng isang lalaking bihag sa panahon—si Kael, isang mandirigmang tagapagtanggol ng isang kahariang matagal nang nawala sa kasaysayan. Sa bawat pagbuklat ni Elara, mas lumalalim ang koneksyon niya kay Kael. Hanggang sa isang gabi, hinipan ng hangin ang mga pahina, at sa isang iglap, napadpad si Elara sa loob ng mismong aklat. Doon niya nakita si Kael—totoong-totoo. Magkasama nilang nilibot ang mga pahina ng panahon, pinaglabanan ang mga nilalang ng limot at kasinungalingan. Ngunit may kapalit ang pag-ibig sa loob ng aklat: kailangang may isang manatili sa kwento, upang mabuhay ito. Sa huling pahina, inialay ni Kael ang sarili: “Ikaw ang manunulat. Ako ang kwento. Ako ang dapat manatili.” Pagmulat ni Elara, hawak niya ang aklat—ngunit ngayon, may pamagat na: “Ang Lalaking Namatay Para sa Kwento.” At tuwing binubuklat niya ito, naririnig niya ang boses ni Kael, na tila binabantayan pa rin siya... mula sa lilim ng punong aklat.