“Ang Huling Halik ni Santelmo”

Sa bayan ng Tierra Malaya, may paniniwala na tuwing ika-7 ng buwan, may apoy na sumasayaw sa gitna ng kagubatan—isang nilalang na kilala bilang Santelmo, ang espiritu ng apoy at kaluluwa ng nawawalang mandirigma. Isang gabi, isang babaeng albularyo na si Mayari ang nagtungo sa kagubatan upang hanapin ang gamot para sa kanyang amang may sakit. Sa kanyang paglalakad, nakita niya ang nakakasilaw na liwanag—isang apoy na may hugis ng lalaki, lumulutang, ngunit may lungkot sa mga mata. "Umalis ka," wika ng apoy. "Ang mga nilikha gaya ko ay walang karapatang mahalin." Ngunit hindi natinag si Mayari. Sa halip, kinilala niya ang nilalang—si Iñigo, isang sundalong isinumpa sa habang buhay matapos ang kasalanang hindi niya nagawa. Tanging halik ng isang dalisay ang makakapagpalaya sa kanya, ngunit may kabaligtaran—ang magmamahal sa kanya ay kukunin ng impyerno bilang kapalit. Habang lumilipas ang mga gabi, bumabalik si Mayari sa kagubatan. Tinuruan niya si Iñigo ng dasal, ng pag-asa, at ng pagtanggap. At sa huling gabi bago tuluyang mapawi ang apoy sa mundo, hinalikan niya ito. Sumiklab ang buong kagubatan sa liwanag—at pagmulat ni Mayari, wala na si Iñigo. Ngunit hindi siya kinuha ng dilim… bagkus ay naging bagong santelmo—tagapagbantay ng mga ligaw na pag-ibig. Ngayon, tuwing ika-7 ng buwan, dalawang apoy ang sumasayaw sa kagubatan—dalawang kaluluwang nagtagpo sa gitna ng sumpa at sakripisyo.