"Alon at Buwan"

Sa isang liblib na baryo sa baybayin ng Isla Saluyot, may alamat tungkol sa isang diwata ng dagat na umiibig lamang tuwing buwan ng tag-ani. Siya'y kilala bilang Liraya, ang tagapangalaga ng alon at lihim ng dagat. Isang gabi ng kabilugan ng buwan, isang mangingisdang lalake na si Kiran ang naligaw sa gitna ng dagat habang hinahabol ng malakas na unos. Sa halip na malunod, siya’y iniligtas ng mahiwagang nilalang na may buntot ng isda, balat na kasingkinis ng perlas, at matang kumikislap gaya ng buwan. Pagmulat ni Kiran sa dalampasigan, naisip niyang panaginip lamang iyon. Ngunit gabi-gabi siyang binabalikan ng boses na umaawit mula sa dagat. Sumunod siya sa tinig, at sa kanyang harapan ay muling lumitaw si Liraya. Hindi siya natakot—bagkus ay nabighani. Nagsimula ang kanilang lihim na pag-ibig, tagpo sa ilalim ng buwan, sa pagitan ng mga alon. Ngunit may sumpa si Liraya—kapag inibig siya ng isang mortal, lulubog ang kanyang kaharian. Bawat halik ni Kiran ay nagpapababa sa antas ng dagat, unti-unting lumalantad ang mga lihim ng ilalim nito. Isang araw, isang matandang albularyo ang nagbabala: "Kapag lubos kang minahal ng diwata, mawawala siya sa mundo ng tao." Sa huling gabi ng tag-ani, dumating si Kiran sa dalampasigan para hilingin kay Liraya na piliin siya. Ngunit sa halip, naglaho si Liraya sa gitna ng alon, iniwan siyang may hawak na isang puting kabibe—naglalaman ng huling awit ng diwata. Taon ang lumipas. Si Kiran ay naging matandang mangingisda, laging inaabangan ang buwan ng tag-ani. Sapagkat sa gabi ng kabilugan, sa katahimikan ng dagat, umaawit pa rin ang kabibe… ang awit ng isang pag-ibig na hindi kinain ng panahon—ni ng alon.