Sa baryo ng San Lucas, may isang burol na hindi na inaakyatan. Hindi dahil sa layo, kundi dahil sa takot. Sa tuktok nito, nakatayo ang isang lumang kapilya—wasak ang bubong, itim ang pader, at laging may pulang liwanag na nanggagaling sa loob tuwing madaling-araw. Sabi ng matatanda, dati itong banal na lugar. Hanggang isang gabi ng Mahal na Araw, may isang pari na nawalan ng bait. Nagsagawa siya ng ritwal sa mismong altar, gamit ang isang Bibliang may mga pahinang isinulat sa dugo. Mula noon, bawat taong umakyat, hindi na bumababa. Si Lando, isang bagong guro na inilipat sa baryo, ay hindi naniniwala sa mga kwento ng kababalaghan. Isang gabi, sinubukan niyang akyatin ang burol, dala ang flashlight at kamera. Gusto niyang patunayan na walang katotohanan ang mga alamat. Pero paglapit pa lang sa kapilya, kumapal na ang ulap. Kumulo ang hangin. Binuksan niya ang pinto. Sa loob, may altar na puno ng alikabok at mga kandilang hindi nauupos. May malaking krus sa gitna, at sa paanan nito, may parang basang bakas—tila dugo. Ngunit ang pinakamahigpit na humatak sa atensyon niya ay ang pulang liwanag na nanggagaling sa ilalim ng sahig. May trapdoor. Pagbukas niya, may hagdan pababa. Walang ilaw. At mula roon, may mahinang boses: “Pumasok ka, Guro… Ikaw ang susunod.” Kinabukasan, wala na si Lando. Nahanap ng mga taga-baryo ang kanyang bag sa harap ng krus, at ang trapdoor… ay selyado na muli. At tuwing madaling-araw, habang pinapaligiran ng ulap ang burol, may bago nang tinig na umaalingawngaw mula sa kapilya. Isang guro na hindi na bumaba.
Please log in to comment.
