Puno sa Dulo ng Kalsada

Isang tahimik na bayan sa tabi ng kagubatan ang aking tinutuluyan, malapit sa isang matandang kalsada na ang mga ilaw ay palaging kumikislap lang, parang natatakot magsiga ng maliwanag. Wala pang ibang tao ang naglalakas-loob na maglakbay sa kalsadang iyon pagkatapos ng dilim, kaya’t tuwing gabi, nakakalat lang ang hangin ng kabang sumasalubong mula sa gubat. Isa sa mga pinagmumulan ng takot ng mga tao sa bayan ay isang kwento na kumakalat mula sa mga matatanda. Ayon sa kanila, may isang puno na matatagpuan sa dulo ng kalsadang iyon. Hindi ito ordinaryong puno, kundi isang puno na matagal nang itinanim sa mismong gilid ng kagubatan, sa lugar na hindi matutumbasan ng kahit anong kahulugan. Wala ring nakakakita ng mga prublema sa puno na iyon, ngunit isang gabi, narinig ng isang batang mang-uukit ng kahoy ang mga hikbi at hagulhol mula sa ilalim ng mga ugat. Isang gabi, hindi ko na kayang pigilan ang aking curiosidad. Ang mga kwento ng mga matatanda ay bumangon sa aking isipan, kaya’t nagsuot ako ng makapal na jacket at naglakad sa madilim na kalsada. Ang hangin ay malamig, at bawat hakbang ko ay naririnig ang mga yabag ko na para bang may mga mata na nagmamasid mula sa dilim. Habang papalapit ako sa dulo ng kalsada, nagsimula akong makaramdam ng kakaibang presensya. Tumayo ang mga balahibo sa aking katawan. Ang mga sanga ng puno ay nagsimulang maggalaw kahit walang hangin. Hindi ko alam kung anong nag-udyok sa akin, pero mas lalo ko pang pinili na maglakad. Nang makalapit ako sa puno, napansin ko ang kakaibang uri ng lilim sa paligid nito. Parang may pahiwatig na may naroroon sa dilim ng mga ugat. Bumuntong hininga ako at nagdesisyon na ituloy ang aking pakiramdam na ang lahat ng ito ay isang kwento lamang. Ngunit habang tinitingnan ko ang puno, may narinig akong isang tinig na humihingi ng tulong mula sa ilalim ng mga ugat. Lumuhod ako at lumapit sa ibabaw ng lupa. Hinukay ko ito gamit ang isang bato at doon ko nalamang naramdaman ang malamig na pagkakadikit ng kamay mula sa ilalim ng lupa. Ang mga daliri ko ay naramdaman ang init at lakas ng isang nilalang na hindi ko kayang ipaliwanag. Sabay-sabay na humulagpos ang matinding presensya mula sa ilalim ng lupa. Napansin ko ang isang imahe ng isang batang lalaki na may duguang mga mata at nakangisi. Tumangis siya sa aking harapan at sabay sabing, "Hindi ako aalis dito, ikaw ang pumili na lumapit." Ang lupa ay nagsimulang gumalaw at parang may mga nilalang na humihila sa akin pababa. Bago ko pa natapos ang huling paghinga ko, may isang matalim na tunog na nagmula sa ibabaw. Isang matandang babae, nakasuot ng puting kasuotan at may mahahabang buhok na parang pinaghalong mga sanga ng puno, ang tumayo sa harapan ko. "Ngayon, ikaw ang magiging bahagi ng kwento nila," sabi niya, habang ang mga mata niya ay naglalabas ng kakaibang ningning. At sa isang kisap-mata, ang dilim ng kagubatan ay sumakop sa buong paligid ko. Hanggang ngayon, wala na akong naririnig o nakikitang tao sa kalsadang iyon. Ngunit sa gabi, may maririnig na parang mga tao na humihiling, "Huwag kang maglakad sa dulo ng kalsadang ito. Diyan nakatago ang lihim na walang katapusan."